Afscheid..

Het is een hele tijd geleden dat ik een blogberichtje heb geplaatst...dit is zelfs mijn eerste van 2015 en het is een hele verdrietige, het is aan jezelf of je het wil lezen...maar ik heb heel erg de behoefte om mijn verhaal te doen...voor mezelf om het vast te leggen, maar vooral om het van me af te schrijven..

We hebben afgelopen Zaterdag afscheid moeten nemen van onze lieve poes Drop, nadat ze in korte tijd is afgegleden van een stevige, sterke en levenslustige poes, naar een doodziek hoopje..ze was pas 7 jaar..

Rond Oud en Nieuw merkten we dat Drop zich anders gedroeg...ze verstopte zich steeds, was een beetje stijf, had moeite met springen en miauwde vreemd...althans het klonk anders. Eerst dachten we dat het misschien met vuurwerk te maken had, daar werd ze altijd erg angstig van, maar toch vertrouwde ik het niet en ben Vrijdag 2 Januari met haar naar de dierenarts gegaan. Daar is ze toen onderzocht en beluisterd, maar ze konden niet direct iets aan haar ontdekken...behalve dan dat ze sterk reageerde op de aanraking van haar flank. De dierenarts vermoedde spier/gewrichtsklachten...misschien was ze wel een keer gek terecht gekomen of ergens tegenaan gesprongen, waardoor ze zich had bezeerd..het was gissen, maar ik was op zich gerustgesteld.

We kregen pijnstilling mee en dat leek wel te helpen, moesten het wat tijd geven. Toen begon ze op een gegeven moment haar eten uit te spugen...ze wilde wel eten en deed dat ook, maar het was net of het niet verder kwam en dan spuugde ze het weer uit...een enkel snoepje bleef er wel in en nat voer ook, maar toch wilde ze steeds minder eten en begon zichtbaar te vermageren...

Dinsdag 13 Januari ben ik weer met haar naar de dierenarts gegaan, die vertrouwde het nu ook niet meer zo en wilde haar toch even houden om verder onderzoek te doen.

Later op de dag werd ik gebeld dat ik haar kon halen, maar ze hadden op de röntgenfoto en echo een vreemde plek gezien wat leek op een zwelling...deze zat voor in de borstkas en drukte tegen de luchtpijp en de slokdarm aan...wat verklaarde waarom ze haar brokjes niet weg kreeg en ze steeds slomer werd en 'anders' klonk...er is toen meteen een biopt van genomen en opgestuurd naar Utrecht....het kon een ontsteking zijn, maar ook een goed- of kwaadaardige tumor...spannend dus. 

Vrijdag 16 Januari, 3 dagen na het biopt kregen we de uitslag...de tumor was kwaadaardig en het was een 'maligne lymfoom'.."kwam nooit voor bij een kat op die leeftijd!"...nee, maar dus wel bij die van ons..

De specialist was niet meer te bereiken, dus moesten we wachten tot Maandag 19 Januari voordat we verder wisten over het hoe en wat. Wel waren we meteen vastbesloten dat als er een kans was, we die aan zouden grijpen..

Het ging ondertussen steeds minder met Drop, ze wilde bijna niet meer eten, drinken deed ze nog wel af en toe zelf, maar we kregen alleen via een spuitje nog wat voeding naar binnen..maar dat vond ik echt vreselijk om te moeten doen!!...het is het langste en slopendste week-end van mijn leven geweest...heb me zelden zo machteloos gevoeld, we wisten gelukkig wel heel zeker dat ze geen pijn had en dat zag je ook wel, anders hadden we misschien andere keuzes gemaakt op dat moment...maar dat week-end kwam wel heel sterk het besef binnen dat we haar misschien wel eens zouden moeten gaan missen...toch wilden we daar absoluut nog niet aan..

De Maandagochtend ben ik meteen om 9 uur gaan bellen met de dierenarts, die weer contact legde met de specialist en volgens de specialist had ze kattenleukemie, een vorm van lymfeklierkanker, waar ze voor behandeld kon worden d.m.v. chemo en een half uur later was Drop aangemeld bij de Universitair Diergeneeskundige Kliniek in Utrecht en hadden we voor de volgende dag een afspraak met de dieren oncoloog voor een gesprek en aansluitend haar eerste chemo...als er een kans was, wilden we dat ze die kreeg!!

Dinsdag 20 Januari na een uitgebreid gesprek met de dieren oncoloog, waarin ons werd verzekerd dat de behandeling absoluut niet belastend was voor katten (een injectie, waar ze niet of nauwelijks ziek van worden) en er statistisch gezien een redelijke kans was dat ze het zou kunnen overleven (50/50), hebben we besloten te starten met de chemo... Ook kreeg ze prednisol en een pil mee die de eetlust zou opwekken en ze moest zich nu toch echt vrij snel beter gaan voelen...we kwamen weer vol goede hoop thuis!

Maar in plaats van dat we vooruitgang zagen, ging het steeds slechter en slechter en sloeg de wanhoop weer toe, ze verzwakte enorm... at en dronk nu helemaal niet meer en er was totaal geen verbetering te bespeuren...ze kwam niet eens meer van haar plek, zo verzwakt was ze.

Donderdag 22 Januari, twee dagen na de chemo,  weer de specialist gebeld en we konden later op de ochtend met haar komen....het schijnt dat katten als ze eenmaal niet meer eten in een soort neergaande spiraal terecht komen, waarbij ze geholpen moeten worden om voedsel binnen te krijgen...dat zouden ze in eerste instantie gaan doen d.m.v. een infuus en neussonde om wat aan te sterken en dan zouden ze Vrijdag een slokdarmsonde plaatsen, waarna we haar thuis dan verder zouden kunnen verzorgen, ook werd er bloed afgenomen, we konden wachten op de uitslag. 

Ik was bang dat er misschien al organen waren aangetast door het langere tijd niet eten, maar dat was gelukkig niet het geval...wel was het aantal witte bloedlichaampjes heel erg laag en dat kon duiden op een ontsteking, waarvoor ze antibiotica kreeg.

Weer gingen we naar huis met een gevoel van opluchting ze was in de beste handen en konden het nu even los laten, ik moest het ook even los laten...ik was echt kapot van alle zorgen en spanningen! We waren het traject ingegaan en dan kun je niet meer terug..

Vrijdag 23 Januari werden we s'middags gebeld, ze kon eind van de middag worden opgehaald...blij!!...Ronald en Malou zouden haar samen gaan halen, dan kon ik ondertussen eten maken....een half uurtje later belde Ronald op dat het toch niet goed ging als aanvankelijk leek...ze was heel erg versuft en de aanmaak van de witte bloedlichaampjes bleef schrikbarend laag...gevreesd werd nu dat het al in haar beenmerg zat en het was maar de vraag of ze het überhaupt nog wel zou gaan halen....bam...die kwam binnen.

Ik ben s'avonds met Ronald en Malou nog even bij haar geweest, ze wilden het infuus nog een nachtje de kans geven, maar het was al zo'n zielig hoopje....mijn hart brak.. 

We hebben toen bij thuiskomst ook met de kinderen besproken dat we de volgende morgen een beslissing zouden nemen...het was genoeg..

Zaterdag 24 Januari om 5.30 u. werden we gebeld door de nachtverpleging dat ze vocht in haar longetjes had en ze lag nu op de IC...we zouden later door de specialist gebeld worden. Die belde om 10.00 uur en toen hebben we meteen aangegeven dat het klaar was en we haar zouden laten gaan...

Om 12.00 u. hebben we afscheid genomen van onze lieve Drop, nog even aaien, knuffelen en 'praten' , ze is te midden van ons vieren heel rustig ingeslapen. 

Dan val je in een gat..alle spanningen en emoties van de afgelopen tijd komen er uit en we zijn het hele week-end ontroostbaar geweest....en er is natuurlijk het gemis...nooit meer dit en nooit meer dat...ze was een onderdeel van het gezin en je mist haar aanwezigheid.  

We krabbelen dag voor dag weer wat op, het moet een plekje krijgen en alles wat er gebeurd is moet verwerkt worden, daar helpt ook dit bericht bij... de kansen waarvan we dachten dat ze er waren hebben we aangegrepen, achteraf besef je natuurlijk dat ze gewoon nooit een eerlijke kans heeft gehad...maar we zijn 100% voor haar gegaan en dat voelt toch goed.

Lieve Drop...voor altijd in ons hart..

 Ze is vandaag gecremeerd en dan komt ze snel weer naar huis...waar ze hoort.

**Maddy**