dinsdag 27 januari 2015

Afscheid..

Het is een hele tijd geleden dat ik een blogberichtje heb geplaatst...dit is zelfs mijn eerste van 2015 en het is een hele verdrietige, het is aan jezelf of je het wil lezen...maar ik heb heel erg de behoefte om mijn verhaal te doen...voor mezelf om het vast te leggen, maar vooral om het van me af te schrijven..

We hebben afgelopen Zaterdag afscheid moeten nemen van onze lieve poes Drop, nadat ze in korte tijd is afgegleden van een stevige, sterke en levenslustige poes, naar een doodziek hoopje..ze was pas 7 jaar..

Rond Oud en Nieuw merkten we dat Drop zich anders gedroeg...ze verstopte zich steeds, was een beetje stijf, had moeite met springen en miauwde vreemd...althans het klonk anders. Eerst dachten we dat het misschien met vuurwerk te maken had, daar werd ze altijd erg angstig van, maar toch vertrouwde ik het niet en ben Vrijdag 2 Januari met haar naar de dierenarts gegaan. Daar is ze toen onderzocht en beluisterd, maar ze konden niet direct iets aan haar ontdekken...behalve dan dat ze sterk reageerde op de aanraking van haar flank. De dierenarts vermoedde spier/gewrichtsklachten...misschien was ze wel een keer gek terecht gekomen of ergens tegenaan gesprongen, waardoor ze zich had bezeerd..het was gissen, maar ik was op zich gerustgesteld.
We kregen pijnstilling mee en dat leek wel te helpen, moesten het wat tijd geven. Toen begon ze op een gegeven moment haar eten uit te spugen...ze wilde wel eten en deed dat ook, maar het was net of het niet verder kwam en dan spuugde ze het weer uit...een enkel snoepje bleef er wel in en nat voer ook, maar toch wilde ze steeds minder eten en begon zichtbaar te vermageren...

Dinsdag 13 Januari ben ik weer met haar naar de dierenarts gegaan, die vertrouwde het nu ook niet meer zo en wilde haar toch even houden om verder onderzoek te doen.
Later op de dag werd ik gebeld dat ik haar kon halen, maar ze hadden op de röntgenfoto en echo een vreemde plek gezien wat leek op een zwelling...deze zat voor in de borstkas en drukte tegen de luchtpijp en de slokdarm aan...wat verklaarde waarom ze haar brokjes niet weg kreeg en ze steeds slomer werd en 'anders' klonk...er is toen meteen een biopt van genomen en opgestuurd naar Utrecht....het kon een ontsteking zijn, maar ook een goed- of kwaadaardige tumor...spannend dus. 

Vrijdag 16 Januari, 3 dagen na het biopt kregen we de uitslag...de tumor was kwaadaardig en het was een 'maligne lymfoom'.."kwam nooit voor bij een kat op die leeftijd!"...nee, maar dus wel bij die van ons..
De specialist was niet meer te bereiken, dus moesten we wachten tot Maandag 19 Januari voordat we verder wisten over het hoe en wat. Wel waren we meteen vastbesloten dat als er een kans was, we die aan zouden grijpen..

Het ging ondertussen steeds minder met Drop, ze wilde bijna niet meer eten, drinken deed ze nog wel af en toe zelf, maar we kregen alleen via een spuitje nog wat voeding naar binnen..maar dat vond ik echt vreselijk om te moeten doen!!...het is het langste en slopendste week-end van mijn leven geweest...heb me zelden zo machteloos gevoeld, we wisten gelukkig wel heel zeker dat ze geen pijn had en dat zag je ook wel, anders hadden we misschien andere keuzes gemaakt op dat moment...maar dat week-end kwam wel heel sterk het besef binnen dat we haar misschien wel eens zouden moeten gaan missen...toch wilden we daar absoluut nog niet aan..

De Maandagochtend ben ik meteen om 9 uur gaan bellen met de dierenarts, die weer contact legde met de specialist en volgens de specialist had ze kattenleukemie, een vorm van lymfeklierkanker, waar ze voor behandeld kon worden d.m.v. chemo en een half uur later was Drop aangemeld bij de Universitair Diergeneeskundige Kliniek in Utrecht en hadden we voor de volgende dag een afspraak met de dieren oncoloog voor een gesprek en aansluitend haar eerste chemo...als er een kans was, wilden we dat ze die kreeg!!

Dinsdag 20 Januari na een uitgebreid gesprek met de dieren oncoloog, waarin ons werd verzekerd dat de behandeling absoluut niet belastend was voor katten (een injectie, waar ze niet of nauwelijks ziek van worden) en er statistisch gezien een redelijke kans was dat ze het zou kunnen overleven (50/50), hebben we besloten te starten met de chemo... Ook kreeg ze prednisol en een pil mee die de eetlust zou opwekken en ze moest zich nu toch echt vrij snel beter gaan voelen...we kwamen weer vol goede hoop thuis!
Maar in plaats van dat we vooruitgang zagen, ging het steeds slechter en slechter en sloeg de wanhoop weer toe, ze verzwakte enorm... at en dronk nu helemaal niet meer en er was totaal geen verbetering te bespeuren...ze kwam niet eens meer van haar plek, zo verzwakt was ze.

Donderdag 22 Januari, twee dagen na de chemo,  weer de specialist gebeld en we konden later op de ochtend met haar komen....het schijnt dat katten als ze eenmaal niet meer eten in een soort neergaande spiraal terecht komen, waarbij ze geholpen moeten worden om voedsel binnen te krijgen...dat zouden ze in eerste instantie gaan doen d.m.v. een infuus en neussonde om wat aan te sterken en dan zouden ze Vrijdag een slokdarmsonde plaatsen, waarna we haar thuis dan verder zouden kunnen verzorgen, ook werd er bloed afgenomen, we konden wachten op de uitslag. 
Ik was bang dat er misschien al organen waren aangetast door het langere tijd niet eten, maar dat was gelukkig niet het geval...wel was het aantal witte bloedlichaampjes heel erg laag en dat kon duiden op een ontsteking, waarvoor ze antibiotica kreeg.
Weer gingen we naar huis met een gevoel van opluchting ze was in de beste handen en konden het nu even los laten, ik moest het ook even los laten...ik was echt kapot van alle zorgen en spanningen! We waren het traject ingegaan en dan kun je niet meer terug..

Vrijdag 23 Januari werden we s'middags gebeld, ze kon eind van de middag worden opgehaald...blij!!...Ronald en Malou zouden haar samen gaan halen, dan kon ik ondertussen eten maken....een half uurtje later belde Ronald op dat het toch niet goed ging als aanvankelijk leek...ze was heel erg versuft en de aanmaak van de witte bloedlichaampjes bleef schrikbarend laag...gevreesd werd nu dat het al in haar beenmerg zat en het was maar de vraag of ze het überhaupt nog wel zou gaan halen....bam...die kwam binnen.
Ik ben s'avonds met Ronald en Malou nog even bij haar geweest, ze wilden het infuus nog een nachtje de kans geven, maar het was al zo'n zielig hoopje....mijn hart brak.. 
We hebben toen bij thuiskomst ook met de kinderen besproken dat we de volgende morgen een beslissing zouden nemen...het was genoeg..

Zaterdag 24 Januari om 5.30 u. werden we gebeld door de nachtverpleging dat ze vocht in haar longetjes had en ze lag nu op de IC...we zouden later door de specialist gebeld worden. Die belde om 10.00 uur en toen hebben we meteen aangegeven dat het klaar was en we haar zouden laten gaan...
Om 12.00 u. hebben we afscheid genomen van onze lieve Drop, nog even aaien, knuffelen en 'praten' , ze is te midden van ons vieren heel rustig ingeslapen. 

Dan val je in een gat..alle spanningen en emoties van de afgelopen tijd komen er uit en we zijn het hele week-end ontroostbaar geweest....en er is natuurlijk het gemis...nooit meer dit en nooit meer dat...ze was een onderdeel van het gezin en je mist haar aanwezigheid.  
We krabbelen dag voor dag weer wat op, het moet een plekje krijgen en alles wat er gebeurd is moet verwerkt worden, daar helpt ook dit bericht bij... de kansen waarvan we dachten dat ze er waren hebben we aangegrepen, achteraf besef je natuurlijk dat ze gewoon nooit een eerlijke kans heeft gehad...maar we zijn 100% voor haar gegaan en dat voelt toch goed.

Lieve Drop...voor altijd in ons hart..


 Ze is vandaag gecremeerd en dan komt ze snel weer naar huis...waar ze hoort.


**Maddy**








25 opmerkingen:

  1. Ze was omringd door liefde en is ook gegaan met jullie aan haar zijde....Een hard gelach en een moedige strijd die helaas geen overwinning heeft opgeleverd...Maar jullie hebben gedaan wat jullie konden dat zal Drop nooit vergeten...Sterkte en knuffels XXX

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Een moedig verhaal ... sterkte ...
    Door de crematie blijft ze altijd in jullie midden ...
    Lieve groetjes Valerie ♥

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat verdrietig Maddy! Wat zullen jullie haar missen, maar jullie hebben alles voor haar gedaan.
    Wat lijkt ze op onze kat van vroeger (een hij), zwart met een klein wit vlekje.
    Heel veel sterkte samen!!
    Groetjes, Marijke

    BeantwoordenVerwijderen
  4. och meissie, de tranen staan in m'n ogen. Jullie hebben echt al het mogelijke gedaan voor Drop. Soms moet je een beslissing nemen die je niet wilt maar die toch het beste is. Ik heb het al een aantal keren moeten doen. Ik ben daar echt kapot van geweest en dat is ook een van de redenen dat ik tot nu geen nieuwe katten meer wil. Ik geef jullie een hele dikke knuf xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat een verdriet. Drop was vast als een extra kind in huis waar jullie allemaal aan gehecht waren. Zo zielig als zo'n fijn huisdier zo ziek wordt. Met je hoofd weten jullie dat je alles hebt geprobeerd en de beste beslissing hebt genomen om Drop meer leed te besparen.
    Maar dat maakt de emoties en het missen niet minder.

    Heel veel sterkte,

    Liefs, Margaret

    BeantwoordenVerwijderen
  6. ach wat verdrietig :( ben er nog een beetje naar van. Hetis toch een lid van je familie die je moet laten gaan, maar jullie hebben wel van alles nog gedaan, dat doet toch wel goed. Voor nu heel veel sterkte. He wat verdrietig meis.....

    Lieve groet,dinah

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ze heeft het vast fantastisch gehad bij jullie en nu laat ze jullie veel ruimte voor heel veel herinneringen. Sterkte gewenst.
    Groetjes,
    Akkelien

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Veel sterkte met het gemis van jullie Drop. Ik weet hoe moeilijk het is om zo'n beslissing te moeten nemen. Vorig jaar met onze hond gehad. Als ik dit lees moet ik even slikken. Het is zo zielig maar je hebt er alles aan gedaan wat je kon doen. Nu heb je de mooie herinneringen aan haar. Koester die maar lekker.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Nogmaals heel veel sterkten meid en zoals Dinah het al zei; het is toch een lid van de familie! Dat maakt het zo zwaar!! Hopelijk kan je het snel een plekje geven. Gelukkig zit Drop voor altijd in jullie hart ❤️

    Liefs Henrike

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Wat een ellendig verhaal! Ik zit met tranen in mijn ogen.
    Veel sterkte.. Hopelijk is ze snel thuis, inderdaad waar zw hoort.
    Warme groetjes, Corine

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Toch gelezen, wat sneu allemaal en wat is het snel gegaan. Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte met het verlies van Drop. Ik weet hoe verdrietig is om zo'n lief beestje te moeten missen. Wij hadden er twee toen we net samen woonden, ze zijn er helaas allebei niet meer. Ze zijn niet eens twee jaar geworden.

    Liefs!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Lieve Maddy, een dikke keel en tranen in de ogen. Jullie hebben echt alles voor Drop gedaan en toen echt niets meer bleek te werken heb je ook nog het enige juiste gedaan....héél veel sterkte met de pijn en het gemis, ik wens jullie veel kracht toe.
    Lieve groetjes Miranda

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Zit hier met de krop in de keel. Wat erg van Drop. Maar jullie hebben het uiterste gedaan om Drop te helpen. Heel veel sterkte !!!

    Lieve groetjes, Tinne

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Dat is een enorm zware periode geweest en zal nog een tijd zwaar blijven, maar jullie hebben alles gedaan wat in jullie bereik lag, meer konden jullie niet doen. Heel veel sterkte allemaal.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Ach wat verdrietig. Heel veel sterkte ermee!

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Ik huil met jullie mee lieverd. Wat jammer dat het zo heeft moeten gaan. Maar Drop heeft wel alle liefde van de wereld gekregen en elke kans die maar mogelijk was, hopelijk kunnen jullie je daar een klein beetje aan vasthouden. Heel veel liefs en dikke knuffel! xx

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Jee wat een droevig verhaal. Heel veel sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Lieverd je weet dat je al het mogelijke gedaan hebt en nu moet je het een plaatsje gaan geven. Ik weet hoe zwaar het is want ik heb deze beslissing al heel vaak moeten nemen zowel bij onze honden als bij onze katten. Maar ik heb geleerd dat als je je gevoel volgt je het altijd goed doet. Sterkte meis, langzaam aan zal je verdriet slijten, liefs Linda

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Ohhh lieve Maddy,wat zal het zwaar voor jullie zijn om lieve Drop te moeten missen nu!Tja en het is altijd zwaar om dit soort beslissingen te moeten nemen,heb het ook ooit eens moeten doen met een Border Collie die we ooit hebben gehad...15 1/2 was ze in totaal na een tweede hersenbloeding...1 1/2 jaar daarvoor haar eerste en sindsdien liep ze al met een scheef koppie...de tweede keer was ze er ook weer bovenop gekrabbeld...liet de DA beslissen,maar ik vond haar levensvreugde met destijds 2 kleine kinderen wel verder achteruit gegaan en niet wat ik vond nog echt 'hondswaardig',dus hakte ik de knoop door om haar alsnog in te laten slapen en dat was zwaar...zeker als je hiervoor de DA belt en hondlief ligt met haar kop op schoot je aan te kijken en denkt bij het in de auto gaan dat we naar de bossen gaan....tranen met tuiten en ik zag amper waar ik reed...deed ik hier wel goed aan/?!?!?Waarschijnlijk had ze helemaal geen pijn...zooo moeilijk,maar anderzijds wilde ik niet egoïstisch zijn om haar niet te kunnen missen...ik was inmiddels al dankbaar voor dat laatste 1 1/2 jaar en vond ook dat ze geen echt hondswaardig leven meer had...overal met haar scheve kop tegen aan lopen,zelfs over een bak duplo heen vallen om vervolgens met je hondenkoppie tegen de tegelvloer te knallen en twee kleine drukke kinderen de hele dag om je heen....nee het was mooi geweest voor haar...dit verdiende ze niet,maar het was moeilijk,als ik er aan terug denk nu toch alweer zeker 14 jaar geleden springen me de tranen nog in de ogen en de twijfels of ik wel de juiste beslissing nam....het blijft moeilijk lieve Maddy maar probeer jezelf maar voor te houden dat je het goed hebt gedaan en dat je haar een heel mooi leven hebt gegeven en dat eigenlijk alle dieren op de wereld zo'n baasje verdienen...heel veel sterkte!Xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Oh Maddy, met kippevel las ik je bericht over het inslapen/afscheid van Drop.

    Ik weet het troost je nu niet maar jullie hebben de juiste keuze gemaakt. Blijven dokteren met een dier dat zo ziek is heeft geen zijn en het beestje lijd alleen maar meer. Afscheid nemen van je dierbare huisdier blijft moeilijk. Over een tijdje zul je alleen nog de mooie en leuke herinneringen aan haar hebben en heeft het verdriet een plek gekregen.

    Sterkte!

    Lieve groet, Petra

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Lieve Maddy, natuurlijk had ik het al vernomen, maar het zo te lezen ... pfff, heftig. Mooi en vol liefde heb je het verwoord en ik denk dat Drop dankbaar mag zijn met zulke lieve schatten om zich heen die het uiterste hebben geprobeerd om te helpen.

    gegeven liefde
    jouw zorg en genegenheid
    eeuwig in je hart

    Sterkte voor jullie allemaal! x

    BeantwoordenVerwijderen
  22. Héél veel sterkte, weet (helaas) hoe het voelt. Jullie hebben echt alles gedaan, maar soms lopen de dingen niet zoals je graag zou zien. Het is een lege plek...je hart doet pijn, maar goed dat je dit hebt opgeschreven. Zorgt misschien voor een heel klein beetje verwerking...lieve groet Letty

    BeantwoordenVerwijderen
  23. Oh lieverd ik zga net de prachtige kussens die je van Bep haar favoriete outfits maakte en nu lees ik opeens je verhaal en weet niet wat te zeggen. Ik kan je alleen heel veel dikke virtuele knuffels geven. Knuff!

    BeantwoordenVerwijderen
  24. Hey how are you? I have come to your blog through a blog friend. I liked it so much that I have become a follower. I invite you to meet my blog, I hope you like it. a greeting
    http://awesomeneedles.blogspot.com.es/

    BeantwoordenVerwijderen

Gezellig als je een reactie achterlaat!
Bedankt en Grtzzz...Maddy

Linkwithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...